Assassin's Creed: Revelations (2023)

De afgelopen jaren liepen we op Tweakers.net weg met de Assassin's Creed-serie. We verbaasden ons over de spectaculaire stunts van Ezio Auditore da Firenze, Altaïr en hun latere nazaat Desmond. We keken goedkeurend toe hoe Ezio afrekende met de Borgia-familie. We stuurden onze Assassin-broeders op pad om de Orde van de Assassins op te bouwen. En we keken elke keer direct weer uit naar het volgende deel, als het einde van de game opnieuw meer vragen opriep dan antwoorden gaf.

Desmond krijgt dan wel wat aandacht in Revelations, maar het gaat toch nog steeds vooral om Ezio. Dat er aardig wat jaren zijn verstreken tussen Brotherhood en Revelations, is wel duidelijk. Ezio is veranderd in een oude man, maar al snel blijkt dat hij aan dodelijkheid én charme niets heeft ingeleverd. Zijn aanvankelijke honger naar wraak - de Borgia's vermoordden zijn vader en broers - is veranderd in honger naar kennis. Waarom doen we dit? Waarom voeren de Assassins en de Templars al zo lang oorlog? En wat voor geheimen heeft Altaïr verstopt in de afgesloten bibliotheek van Masyaf?

Speurtocht naar sleutels

De sleutels dienen niet alleen als middel om een deur open te krijgen, ze vormen ook een portaal naar een geheugenfragment van Altaïr. Via deze flashbacks krijgen we flarden van het leven van Altaïr mee, die zich afspelen voor én na de gebeurtenissen uit de eerste Assassin's Creed-game. Deze fragmenten geven inzicht in de oorsprong van het gilde der moordenaars en ze vertellen het een en ander over de obstakels die Altaïr op zijn pad kreeg. De wisselwerking tussen Ezio en Altaïr wordt bovendien naar een mooi einde geschreven door Ubisoft. Een waardig afscheid van de twee assassins die ons sinds 2007 hebben weten te vermaken.

In de schaduw

Zoals gezegd, staat het aan Constantinopel verbonden verhaal een beetje in de schaduw van Ezio's zoektocht naar de geheimen van Altaïr. Het spel legt je wel uit wat er aan de hand is. De Ottomanen en Byzantijnen hebben het met elkaar aan de stok, en de Byzantijnen zijn in dit geval de partij van de Templars. De Ottomanen zijn niet direct aanhangers van de Assassin's, maar ook geen echte tegenstanders. Een intrigerende setting waar eigenlijk te weinig mee wordt gedaan. Behalve tijdens een kort moment vroeg in het spel wordt de 'zwevende' loyaliteit van de Ottomanen eigenlijk niet in het spel betrokken.

Dat het verhaal rond de missies in Constantinopel niet zo pakkend is, betekent niet dat het spel je niet meesleept. Het duurt nog geen half uur voordat Ezio je weer helemaal in zijn greep heeft en je meeneemt over de daken van de Turkse handelsstad. Feitelijk gezien is het verhaal maar één element en leunt de gevierde spelserie van Ubisoft op veel meer elementen. Eén daarvan bereikt in Revelations opnieuw een hoogtepunt. Ezio neemt je mee naar diverse prachtige plekken, variërend van een gigantische grot tot de top van een grote moskee, met uitzicht over heel Istanbul.

Prachtige stad

Constantinopel doet in dat opzicht dan ook zeker niet onder voor het Rome dat we in Brotherhood zagen. Rome was weliswaar groter, maar Constantinopel is een veel 'krapper' gebouwde stad. De stad heeft ontelbaar veel kleine gangen en steegjes en er is constant bedrijvigheid om je heen. Sfeer was altijd al een van de scherpste speerpunten van de Assassin's Creed en dat verandert in Revelations niet. Het oude Rome werd in het vorige spel prachtig neergezet en ook in Constantinopel zul je je ogen uitkijken. Uit eigen ervaring kunnen we ook vaststellen dat de belangrijke bouwwerken van de stad op een mooie manier in het spel zijn verwerkt.

Toch moeten we bij de grafische kant van Revelations een kanttekening plaatsen. Hoewel Assassin's Creed: Revelations in deze tijd nog steeds eerder bij de mooiste games dan bij de lelijkste games hoort, begint de engine langzaam tekenen van ouderdom te vertonen. Waar Ubisoft jaarlijks een stap vooruit wist te zetten op dit gebied, komt Revelations niet duidelijk boven Brotherhood uit. Aan verschillende elementen, zoals explosies en de manier waarop soldaten van daken tuimelen, is te zien dat de engine achter de game aan vernieuwing toe is.

Nieuwe bewegingen

Graphics gaan echter verder dan alleen eye-candy, en als het gaat om functionaliteit, scoort Revelations beter. Ezio heeft opnieuw wat nieuwe bewegingen geleerd. Die bewegingen hangen voor een aardig deel samen met zijn nieuwe hookblade. Deze variant op het al bekende hidden blade werkt als gebruiksvoorwerp om sneller te klimmen, maar ook als wapen. Je kunt er bijvoorbeeld bewakers mee naar beneden trekken, en als je het wapen gebruikt in open gevechten heeft Ezio een aantal mooie finishing moves in huis. Die moves zijn in Revelations overigens weer harder en bloediger dan voorheen. Kijk bijvoorbeeld niet vreemd op als Ezio zijn zwaard ineens midden in het gezicht van een onfortuinlijke soldaat plant...

Net als Brotherhood biedt Revelations buiten de main quest om allerlei mogelijkheden om je een flinke tijd bezig te houden. Net als Rome moet ook Constantinopel worden bevrijd en herbouwd. Het systeem met de Borgia Towers uit Brotherhood is daarbij vervangen door torens die zowel door Templars als door Assassin's kunnen worden gecontroleerd. Ezio kan deze torens veroveren, waarna er een Assassin's Den zal ontstaan. Deze Den's kunnen echter ook weer worden aangevallen door de Templars, als Ezio net wat al te hard tekeer is gegaan in Constantinopel en de 'Templar Awareness' een hoogtepunt bereikt.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Op dat moment kun je twee dingen doen. Ofwel je laat je Den aan zijn lot over en pakt hem op een later moment terug, of je haast je naar plaats des onheils en voert de Assassin's aan bij de verdediging van de Den. Dat levert een leuke strategie-minigame op, waarbij Ezio zijn soldaten op daken posteert. Het doel van dit spel is er voor te zorgen dat de Templar-soldaten die de straat in komen, niet de basis van de Assassins kunnen bereiken. De Assassins moeten daarbij een aantal golven vijanden zien te verslaan, waarbij de kracht van de vijanden per golf toeneemt. Een leuke toevoeging aan het spel, al merkten we aan onszelf dat we de Templar Awareness bewust laag hielden omdat we geen zin hadden om onze voortgang in het verhaal te vaak te laten onderbreken door deze minigame.

Opnieuw Assassins recruteren

Ezio is in Constantinopel ook belast met het vormgeven van de Assassin's Guild aldaar. Ubisoft heeft wat variatie aangebracht in de missies die leiden tot het 'aannemen' van nieuwe aspirant-moordenaars, maar het principe blijft gelijk: Ezio helpt mensen op straat, en die bedanken hem dan door lid te worden van de Assassins. Je stuurt ze vervolgens Europa in om in opdrachten uit te voeren. Een leuk detail is dat je de betreffende steden nu ook kunt laten overnemen door je Assassins. Zij kunnen een stad onder controle van de Assassins brengen. Op dat moment brengen die steden ook wat extra geld in Ezio's laatje, en dat geld heb je nodig als je alle gebouwen in Constaninopel wilt renoveren.

Revelations biedt nog veel meer kleine mogelijkheden. Zo kan Ezio in Revelations voor het eerst zelf bommen maken. Deze bommen zijn handig, zeker als je grote groepen vijanden tegenover je hebt of even geen zin hebt om een gevecht aan te gaan. Bommen kunnen een dodelijke, verlammende of afleidende werking hebben. In de praktijk blijken vooral de dodelijke bommen handig; als je eenmaal het sterkste type buskruit hebt, en daar beschik je vrij snel over, dan kun je met één welgemikte bom al snel een hele groep soldaten uitschakelen.

Bekende materie

Ondanks de aanwezigheid van al deze onderdelen, richtten we onszelf dit keer meer op de main quest dan in voorgaande games. Debet daaraan is dat we veel van de bijgerechten al een keer gegeten hebben. Dat maakt ze niet minder lekker, maar wel minder interessant. Je kent het klappen van de zweep net iets te goed. Dat maakt in een shooter of voetbalgame niet uit, want die games zijn per definitie repetitief. Hoeveel gamers gaan deze week al hun tweehonderste potje Team Deathmatch op dezelfde map van Modern Warfare 3, of hetzelfde potje Conquest in Battlefield 3 in? Hoeveel potjes Barcelona - Real Madrid heb je al gespeeld in FIFA 12 of PES 2012? In een action-adventure telt dat echter veel zwaarder. Van een avontuur is geen sprake als je al weet waar de zijweg eindigt.

Nu kan het beeld onstaan dat we Revelations geen goede game vinden. Laten we dat echter direct naar het rijk der fabelen verwijzen, want nog steeds is Revelations één van de beste games die dit jaar op de markt verschijnt. Er zijn weinig dingen die wij liever doen dan met Ezio over daken rennen en nietsvermoedende soldaten vermoorden. Het nadeel waar Revelations mee kampt, is dat Brotherhood een absoluut pareltje was. Al die dingen die je nu al kent, werden voor een groot deel toen al geïntroduceerd. Het is dan wel een beetje pijnlijk dat een van de weinige minpunten die we toen hadden, namelijk dat het klimmen soms onbedoeld leidde tot pijnlijke sprongen in de diepte, niet is verdwenen. Wel heeft Ezio nu een parachute, zodat je zo'n sprong in het luchtledige in elk geval kunt overleven. Ook kun je een noodgreep proberen uit te voeren met je hookblade, waardoor je soms net op tijd een randje vindt om je te behoeden voor een doodsmak. Dat zijn echter lapmiddelen, geen oplossingen.

Soepeler

De frustratie van die momenten wordt overschaduwd door alles wat Revelations wel zo goed maakt. Afgezien van de momenten dat je onbedoeld naar beneden springt, gedraagt Ezio zich als een model-freerunner. Nooit eerder bewoog Ezio zich zo snel door een spelwereld. Het hookblade en het netwerk van ziplines dat op de daken van Constantinopel aanwezig is, mogen daar de credits voor claimen.

Het net wat betere vechtsysteem, de prachtige uitzichten en de 'coolheid' van de aanslagen die Ezio pleegt en het gebruiken van je mede-assassins daarbij, geven Assassin's Creed verder tot in lengte der dagen bestaansrecht. Dat de negatieve kanten deze review overschaduwen, komt vooral doordat de basis van de game zo uitstekend is. Revelations is op sommige punten een perfectionering van dat spel, maar weet op andere punten het torenhoge niveau van Brotherhood net niet te evenaren.

Doorontwikkeling

Ubisoft is er in geslaagd de multiplayer-modus spannender te maken, onder meer door de radar weg te halen in de Wanted-spelmodus. Ondanks de aanwezigheid van nieuwe spelmodi met daarbij een zeer geslaagde Capture-the-flag variant, bleef dat onze favoriete modus. In plaats van een radar zie je alleen het portret van de speler op wie jij dient te jagen, en als dat portret begint te gloeien, weet je alleen dat je doelwit in een directe 'line of sight' is. Omgekeerd hoor je fluistergeluiden als er iemand in de buurt is die op jou jaagt. Hoe dichter je jager in de buurt is, hoe duidelijker het fluisteren wordt. Als je denkt 'joh, wat fluisteren die lui hard' is het waarschijnlijk te laat...

Extra trekkertje

Ondanks dat de multiplayer-modus duidelijk is verbeterd en uitgebreid, blijven wij Revelations zien als een singleplayer-game met een mooie extra. Ubisoft heeft echter, voor alle gamers die er net zo over denken, een extra trekkertje toegevoegd. Als je verder komt in de multiplayer, krijg je ook flarden verhaal mee vanuit het perspectief van Abstergo, Desmonds vijanden in het heden. Daarbij komt ook een aantal cross-refenties om de hoek kijken die zijn verbonden aan Ezio's verhaal in de singleplayer. We zijn niet ver genoeg gekomen om hier concrete voorbeelden van te zien, maar het klinkt als een goede reden om de multiplayer-modus te proberen, ook als je de game eigenlijk voor de singleplayer hebt gekocht.